rzeźba, ceramika
18/09 – 31/10/2020
Sala Śląska

Szanowni Państwo,
Przed wizytą w Galerii uprzejmie prosimy o zapoznanie się z obowiązującymi tutaj zasadami sanitarnymi oraz ich przestrzeganie.
Zasady publikujemy w zakładce Ogłoszenia.

WSPARCIE MEDIALNE/PARTNERZY MGS

Wystawa profesora Przemysława Lasaka pt. „Podział” jest prezentacją dziesięciu rzeźb ceramicznych z najnowszego cyklu zrealizowanego w latach 2019 – 2020. Wystawę dopełnią prace wcześniejsze. Cykl „Podział” powstał w ramach właściwej artyście metody twórczej –rzeźby przestawiające naturalnej wielkości postacie ludzkie, zmultiplikowane z zaledwie dwóch modeli. Cykl ten, pod innym tytułem miał już swoją pierwszą prezentację – w Pałacu Sztuki w Krakowie, ale wystawa została zawieszona z powodu pandemii. Tytuł „Podział” zaproponowany na wystawę w  Częstochowie, jest już skutkiem nowych doświadczeń ostatnich miesięcy – uczucia niepokoju, nieporozumienia, presji – choć artysta podkreśla, że właściwą interpretację pozostawia w gestii odbiorcy.

Biografia artystyczna Przemysława Lasaka – plik do pobrania (poniżej)

O twórczości Przemysława Lasaka:
(fragmenty tekstów opublikowanych w katalogu „Przemysław Lasak”, Wrocław, 2016)

Twórczość Przemysława Lasaka korzeniami tkwi w ceramice, lecz skrzydeł dodają jej przestrzenne struktury rzeźbiarskie i kolorowe płaszczyzny malarskie. To założenie twórcze jest głównym imperatywem jego procesu twórczego. Stosując różne tworzywa - glinę, ceramikę, metal, drewno, szkło – tworzy obiekty spójne, o dynamicznym i czytelnym wyrazie. Od początku swojej drogi twórczej, wypełnionej konsekwentną i uporczywą pracą, jest wierny swoim założeniom, wyniesionym z pracowni prof. Krystyny Cybińskiej, której jest absolwentem.
Analizując działalność twórczą Przemysława Lasaka, ukazując jej proweniencję, nie da się jej jednoznacznie zaszeregować. Nie ulegając łatwej ekspresji, zawiera ona w sobie dynamiczny ładunek emocji. Jest twórczością łączącą wiarę i autentyczną szczerość postawy twórczej, wynikającej z bogatych przemyśleń i wiedzy autora.
prof. Zbigniew Horbowy, 2002

Przemysław Lasak jest twórcą szalenie oryginalnym, który z odwagą przekracza granice pojęć warsztatowych, jakie narzuca ceramika. Stworzył niepowtarzalny klimat ze swoich zmultiplikowanych figur, które, mimo że są odlewami z własnego ciała czy tez modela, nabierają jednak nowego życia. Imponujący jest warsztat autora, pełen zaskakujących wyzwań i rozwiązań. (…) Zwielokrotniony trudnościami, skomplikowany proces powstawania obiektów Lasaka powoduje to, że zostajemy pod wrażeniem jego umiejętności warsztatowych, które na pewno są jednym z elementów wartości jego sztuki. (…) Nie można być obojętnym obcując z twórczością Lasaka: ta aura niepokoju i tajemnicy, która unosi się nad jego pracami pozwala na bardzo szeroki wachlarz interpretacyjny. Wprowadza w świat tych rzeźb, które zmuszają do głębokiej refleksji, zostają w nas długo, a ich obraz się nie zaciera.
prof. Adam Myjak, 2002 

Te figury ceramiczne, pojedyncze albo pogrupowane w określone cykle są wyrazem partycypacji autora w przeżywaną rzeczywistość stanowiąc komentarz do niej; niekiedy wyrażają mroczne egzystencjalne niepokoje, ale zawsze w doznania odbiorcy wnoszą odczucie siły piękna i harmonii, klimat magicznego świata sztuki.
prof. Krystyna Cybińska, 2016

Przemysław Lasak, artysta współczesny, w swojej niezwykłej pracy staje się mimowolnym obrońcą tradycyjnej sztuki i jej wartości, rzecznikiem jej ewolucyjnego, harmonijnego rozwoju. (…) Należy w tym momencie dodać, że w twórczości Przemysława Lasaka u progu XXI wieku, tkwi zmaterializowanie tego, co mówił  Egon Schiele na początku ubiegłego stulecia, że „sztuka nie może być współczesna, bo jest wieczna”. Te piękne ceramiczne rzeźby są właśnie ponadczasowe, tworząc jakiś niezwykły pomost: harmonijne przejście między przeszłością, teraźniejszością i przyszłością. (…)
Niezwykła umiejętność integracji trzech dyscyplin sztuki prowadzi Twórcę do nobilitacji swojego warsztatu. Jako malarz dostrzegam w Przemysławie Lasaku silnego sprzymierzeńca stojącego, tak jak i ja, na stanowisku, że w sztuce najistotniejsze jest nie tyle to, co nowe, ale przede wszystkim to, co własne.
prof. Jerzy Duda-Gracz, 2002