szkło artystyczne
2/02 – 10/03/2019
Sala Śląska
wernisaż 1/02/2019, godz.18.00 

Witold Śliwiński urodzony 24 lutego 1963 roku w Krośnie, jest absolwentem Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Miejscu Piastowym, kierunek: formy użytkowe. Po ukończeniu PLSP był słuchaczem Studium Fotograficznego w Krośnie. W swojej twórczości zajmował się grafiką i rysunkiem, projektował znaki graficzne dla firm oraz wykonywał aranżacje ekspozycji targowych. Kolejny etap to projektowanie i wykonawstwo artystycznych i użytkowych wyrobów ze skóry. Autor współpracuje z Krośnieńskimi Hutami Szkła, Hutą Pięknego Szkła Makora oraz innymi firmami tej branży na terenie Krosna. Należy do Związku Polskich Artystów Plastyków Polska Sztuka Użytkowa w Warszawie. Jest laureatem wielu konkursów. Jego prace o charakterze użytkowym były wystawiane na Targach Szkła we Frankfurcie, a także w Nowym Jorku, Las Vegas, Brukseli, Lipsku, Poznaniu i innych miastach.    Szkłem, jako swoim głównym tworzywem zajął się w 1996 r. Mówi o nim:

„Szkło to dziwna substancja. Z jednej strony, wymagająca, żądna skupionej uwagi i rozległej wiedzy. Z drugiej, wyrazista, a zarazem chętna do zmian. Jako materia może być poddana różnego rodzaju działaniom i technikom, może być barwiona, wyciągana, stapiana, rozciągana, cięta, dmuchana, tłuczona i na nowo łączona. Idąc tym tropem, rozpocząłem eksperymenty z formami szklanymi, łącząc je z innymi materiałami tak odmiennymi jak np. metal czy drewno. Cały czas poszukuję nowych rozwiązań, testując możliwości i kondycję szklanej materii. Łącząc ją z nowymi elementami, uzyskuję, niejednokrotnie nieprze-widywalny, zaskakujący rezultat. Efekty mojej pracy są wypadkową doświadczenia i dojrzałości twórczej, jak i pasji eksperymentatorskiej, połączonej z odwagą i ryzykiem działań nowatorskich. Bo szkło, niezależnie od sposobu produkcji i obróbki, zawsze pozostanie materiałem na swój sposób magicznym.”

 ********************

Witold Śliwiński nie jest rzeźbiarzem klasycznym.  Nie mamy, co prawda, wątpliwości, że jego prace, tak jak rzeźby tradycyjne, definiuje materialność:  bryła, gęstość, sposób organizacji przestrzeni; że są, w równym stopniu jak rzeźba tradycyjna, efektem zmagań twórcy z materią. Poza tym są świadectwem tak jego wyobraźni, co technicznej zręczności oraz inżynieryjnej wiedzy. Artysta wykonuje swoje rzeźby z różnych, łączonych ze sobą materiałów, przede wszystkim szkła, a także drewna metalu, plastiku. Jego rzeźby, pozostając autonomicznymi  i unikatowymi tworami, nie stanowią bryły jednorodnej, lecz są harmonijną syntezą elementów rozproszonych. Wszystkie prace charakteryzują się skomplikowaną konstrukcją elementów rzeźby względem przestrzeni, z wewnętrznymi spięciami. Energia tych spięć, spotęgowana została kolorem, a ten wynika ze świadomie wybranego materiału i kształtu poszczególnych części układu. Właściwie jest w tym coś z układania zadań matematycznych albo rebusów. Artysta operuje pewnymi pojęciami, układa je w odpowiednie kombinacje. Matematyka jest abstrakcyjną dziedziną nauki. Prace, które widzimy, również są w dużej mierze abstrakcyjne. Jest jeszcze coś – nasza ingerencja, albo raczej świadomie założony wkład w istnienie rzeźby – oto gładkie lustrzane powierzchnie „zbierają” nasze odbicia; w ten sposób wizerunek oglądającego staje się elementem rzeźby.

Joanna Matyja